زندگی ما را درگیر کرونا کرده است و هر لحظه و شاید هر ساعت درباره این ویروس با هم حرف می زنیم، کودک هم می شنود، حتی نمی داند که کرونا چیست اما از آن می ترسد و تنها آنچه که از این ویروس می داند، این است که باید هر لحظه دست هایش را بشوید و تبش را بسنجد. نمیداند عدد 37 یا 38 خوب است فقط می گوید مامان تب دارم؟
بخاطر حرف هایی که بزرگ ترها درباره کرونا می زنند او فقط می شنود، نمی داند که کرونا چیست،  اما آنقدر دست هایش را می شوید که دیگر نرمی دست کودک سه ساله را ندارد. می گوید کاش کرونا برود تا من شهربازی برود. می‌داند که کرونا ترسناک است و او را خانه نشین کرده است.
از مادرش می پرسد چرا شهربازی نمی رویم که پاسخی بهتر از این نمی شنود چون کرونا آمده است، همین جمله او را متقاعد می کند که کرونا ترسناک است و نباید از خانه بیرون برود. این موارد را با وجود سن بسیار کمش درک می‌کند غافل از اینکه نمی‌داند اصلا کرونا چیست و چرا ما را خانه نشین کرده است.
از طرف دیگر بچه‌ای ١٠ ساله هر لحظه اخبار از تلویزیون پخش می شود، سریع پای تلویزیون می نشیند و به مادرش می گوید مامان امروز این تعداد به افراد مبتلا به کرونا اضافه شده است یعنی ما هم ممکن است کرونا بگیریم حال بجز اینکه باید دست هایمان را بشوییم کاری دیگر هست که این بیماری نگیریم.
نگرانی و استرس تمام وجودش را فرا گرفته است که چگونه می شود کرونا نگیریم؟ هر لحظه به واسطه سوادی که دارد آمار را پیگیری می کند و این موضوع اضطراب این کودک را بیشتر می کند و حتی زمانی که پدر و مادر قصد خرید دارند و از فرزندشان می خواهند با آنها برای خرید بروند اما در ماشین بماند مخالفت می کند که مامان من خانه می مانم شما خودتان تنها بروید.
اینکه کودکان تا این حد درگیر کرونا شوند اصلا مورد نظر هیچ یک از کارشناسان نیست و اغلب کارشناسان معتقدند باید استرس و اضطراب را از کودکان دور کند همانگونه که دکتر عبدالله کریمی فوق تخصص بیماری‌های عفونی کودکان با تاکید بر لزوم دور نگه داشتن کودکان از افراد مبتلا به کرونا گفت: باید به کودکان دور از هر گونه استرس و اضطراب، رعایت بهداشت فردی و دور ماندن از مبتلایان به ویروس کرونا را آموزش داد و امور زندگی جاری آن‌ها را مختل نکرد.
وی افزود: تولید واکسن کرونا یک سال زمان می‌برد، هنوز کرونا درمان ضد ویروسی شناخته شده ندارد و تداوم همه‌گیری آن مشخص نیست، بنابراین مردم باید در همه گروه‌های سنی موارد بهداشتی را به طور کامل رعایت کنند و والدین از آوردن کودکان به مکان‌های شلوغ خودداری کنند.
این پزشک فوق تخصص اظهار داشت: برای جلوگیری از ابتلا کودکان به این بیماری باید راه‌های پیشگیری و رعایت بهداشت فردی از جمله شستن مرتب دست‌ها با آب و صابون، استفاده از ژل‌های ضدعفونی کننده دست، دور ماندن از افراد آلوده به این ویروس رعایت شود.
کریمی ادامه داد: این روزها با توجه به انتشار اخبار مبتلایان به ویروس کرونا و نگرانی‌های ایجاد شده در بین خانواده‌ها از طریق فضای مجازی، والدین مضطرب هستند که آیا کودکان آن‌ها در معرض خطر ابتلا به این ویروس هستند و این استرس و نگرانی، کودکان را نسبت به کرونا حساس می‌کند. باید به کودکان دور از هر گونه استرس و اضطراب، رعایت بهداشت فردی و دور ماندن از مبتلایان به ویروس کرونا را آموزش داد و امور زندگی جاری آن‌ها را مختل نکرد.
برخی کودکان که نمی دانند اصلا کرونا چیست، خطابشان به کرونا این گونه است که کرونا خانم ما تو را شکست می دهیم. این حس کودکانه نشان می دهد که هیچ شناختی نسبت به این ویروس ندارند اما فقط ترس در وجودشان است و دلشان می خواهد این ویروس زودتر برود که به شهربازی برود یا بتوانند به خانه پدر بزرگ و مادر بزرگ بروند. شناخت کودکان در این حد است.
یکی دیگر از کودکان که با خاله خود رابطه خوبی دارد، می گوید از کرونا می ترسد که مبادا پدر یا مادرش بخاطر کرونا بمیرند اما همین که نمی داند درد بی پدری و مادری چه حسی دارد فقط این جمله را به زبان می آورد که مادر اگر کرونا گرفتی و مردی من اجازه دارم بروم خانه خاله؟
 اینها ناآشنایی کودکان از وضعیت کنونی شیوع ویروس کرونا است اما باید کودکان را درگیر این مسائل نکنیم و تنها راه های رعایت بهداشت فردی به آنها را آموزش دهیم و ترس را از وجودشان دور کنیم تا بدون اضطراب دوران قرنطینگی در خانه را بگذرانند.
چرا باید ترس را میهمان ناخوانده دوران شیرین کودکی کنیم و دنیای زیبای آنان را با این ترس و اضطراب در وجودشان تلخ کنیم و حتی جملات نازیبایی همچون مرگ و بیماری را از زبان کودکان بشنویم چرا نباید زندگی رنگارنگ و دوران کودکی را با نگاه خودشان دنبال کنند.
ساجده ودودی روانشناس و مشاور کودکان نیز در این باره می گوید: والدین اغلب حواسشان نیست که در این بحران، این ترس وجود بچه‌ها را فرا می‌گیرد و بسیاری از کودکان ممکن است اصلاً در این باره حرفی نزنند. خیلی خوشبخت هستیم اگر بچه‌های ما ترس‌هایشان را با ما در میان بگذارند و ما بتوانیم به آنها توضیح بدهیم. در نتیجه لازم است که حتماً والدین در این گونه موارد با کودکان حرف بزنند و یک توضیح درست، صادقانه، منطقی و علمی (در حد سن کودک) در باب چرایی اتفاقات در اختیار او بگذارند و راه‌های مراقبت را با کودک مرور کنند، برای این که دچار اضطراب نشوند.
این مشاور کودک در ادامه به یکی از تصورات غلط این روزها اشاره کرد و اظهار داشت: یک تصور غلط دیگر وجود دارد که چون گفته می‌شود که همدیگر را بغل و یا روبوسی نکنید، ما فکر می‌کنیم که کودکانمان را هم نباید بغل کنیم. در صورتی که آن‌ها اتفاقاً به تماس فیزیکی ما (به ویژه وقتی که مضطرب هستند و نگران می‌شوند) نیاز دارند. وقتی پدر و مادر در یک خانه زندگی می‌کنند، اگر یکی از آنها ناقل باشند، این بیماری منتقل می‌شود و خیلی ارتباطی به بغل کردن و تماس ندارند. در نتیجه بسیار لازم است که مخصوصاً مادران، حتماً کودکانشان را در آغوش بگیرند و ببوسند و به آنها اطمینان بدهند که نگران نباش ما هستیم، مراقبت تو هستیم و قرار نیست اتفاق خاصی برای ما بیفتد.
این روانشناس کودک در توضیح نوع مواجهه درست با ترس‌های کودکان تصریح کرد: چالش دیگری که این روزها بسیار کودکان را درگیر کرده، ندیدن عزیزانشان است؛ ندیدن پدربزرگ و مادربزرگ، دوستان مدرسه، مهدکودک و مدرسه نرفتن و ندیدن معلم‌های کلاس‌های مختلف که به نوعی سرگرمشان می‌کردند و این ندیدن باعث ایجاد نگرانی می‌شود که چه شد که همه چیز این گونه تعطیل شد و ما به این ترتیب خانه نشین شدیم؟  
وی ادامه داد: لازم است تدابیری اندیشیده شود که حالا چطور می‌توانیم دوست داشتن‌ها و محبت‌هایمان را باز هم به آدم‌های دیگر نشان بدهیم؟ و به آنها بگوییم که ما هنوز به یاد و به فکرشان هستیم؟ این موضوع با یک همفکری و خلاقیت شکل می‌گیرد که مثلاً برایشان نقاشی بکشیم، سلفی بگیریم و در فضای مجازی منتشر کنیم؛ و یا تماس تصویری بگیریم و از هرجایی که هستیم با هم حرف بزنیم تا بتوانیم از این شرایط عبور کرده و دوباره به نزد آنها برویم و ببینیمشان.
این روانشناس افزود: احساسات بچه‌ها را انکار نکنیم یعنی ترس‌هایشان را ببینیم و تأیید کنیم؛ مثلاً وقتی کودک می‌گوید من می‌ترسم که مریض بشوم، نگوییم که ترس ندارد، بگوییم بله من هم مانند تو بسیاری از اوقات می‌ترسم اما با خودم فکر کرده‌ام که به جای ترسیدن، می‌توانم به نوعی خودم را سرگرم کنم که حواسم پرت بشود.

وی ادامه داد: مثلاً من هم خیلی ناراحتم که مادربزرگ را خیلی وقت است که ندیده‌ایم ولی نشستم و فکر کردم و دیدم که می‌توانیم به آنها زنگ بزنیم، برایشان نامه بنویسم یا نقاشی بکشیم و بفرستیم که یادشان بیاندازیم که هنوز دوستشان داریم.
همه ما باید کرونا را جدی بگیریم و به تمام نکات بهداشتی در این باره توجه کنیم اما وسواس، استرس و اضطراب را باید از همه اعضای خانواده دور کنیم چرا که استرس می تواند ما را حساس تر کند و حتی فکر و خیال های بیشتری درباره درگیری با کرونا برای ما به ویژه کودکان ایجاد کند. پس فقط با هم در خانه بمانیم تا کرونا را شکست دهیم و زندگی را به حالت عادی گذشته بازگردانیم.

http://nasimesharq.ir/fa/News/5472/مامان-تب-دارم؟